Asteartean, Alice Munroren heriotzaren berri izan nuenean, neure buruari esan nion: Alice Munro hil da. Ozenki esan nuen, esaldi hura entzunez neure burua berriaren egiatasunaz konbentzitu nahiko banu bezala. Haren adina kontuan hartuz, 92 urte, ez zen berez harritzekoa haren heriotza, baina, hala ere, sorpresaz eta hunkituta jaso nuen, Munro sekula hilko ez zela sinistuta banengo bezala. Eta harridurarekin batera, mina, nahiz eta Munro bere idazlanetatik ezagutu soilik. Eta honek pentsarazi dit idazle eta irakurlearen artean sortzen den harreman intimoaz. Idazleak bere intimitatean sortzen du eta irakurleak bere intimitatean irakurtzen du idazleak sortutakoa. Hor, irakurketa prozesuan, bi intimitateen arteko konexio bat ematen da, nahiz eta bi pertsonak fisikoki urrun egon. Horregatik sentitzen ditugu hain gertu idazle batzuk. Eta horregatik sentitzen dugu halako mina hiltzen direnean. Auster duela gutxi, orain Munro. Biek izan dute gure intimitatean sartzeko abilezia, biek lortu dute, oso modu ezberdinetan, irakurleok uneren batean geure burua aurkitzea kontatzen ari diren istorioan. Izan ere, idazle ona izateko ezinbestekoa den dohain bat zuten biek: munduari eta euren inguruari adi egoteko ahalmena. Begirada zorrotza eta bestearen lekuan jartzeko enpatia nahikoa. Munrok gizartearen eta pertsonen erradiografia egiten du bere ipuinetan eta normaltasunaren atrezzoaren atzealdean dagoena erakusten digu: jende arrunta, euren bizitza arruntetan murgilduta dauden emakume eta gizonak. Baina normaltasunean arrakala bat irekitzen da beti, eta arrakala horretatik barrena darama irakurlea idazketa lasai eta luze baten bitartez, presarik gabe, gugan bizitzari buruzko irakaspen sakon bat iltzatuta utzi arte. Ipuinari duintasuna eta distira eman dion emakume honen eskuzabaltasuna datorkit burura. Azkenean zer da ba idaztea, besteei zeure begirada intimoa oparitzea baino?
