Azkena Rock Festival jaialditik bizirik atera eta aste pare batera, horren atzean dagoen ahaleginaz eta lanaz hausnartzen hasi naiz. Zehatzago esanda, ostalaritzako langile guztiei buruz hausnartzera narama. Jakina, beste lanbiderik gutxietsi gabe, noski. Eta gehien harritzen nauena lanbide hau hain gaizki zainduta eta gaizki ordainduta egotea da. Ordu asko dira, eta ez beti baldintza onenetan. Gero, gainera, ‘arazoa’ lan horretarako langile kualifikaturik ez egotea dela esaten da. Egoera hori behar bezala aztertuko balitz eta horretarako borondaterik balego, ostalarientzako baldintzak kalitatezkoak izango lirateke. Lehenbailehen aldatu behar dugu hau. Ostalarien lana bezeroak gozatzen ari diren bitartean egiten da, eta hori da, gainera, haien helburua, denok hobeto pasatzea. Pertsona batzuek aldi baterako aukeratzen dute lan hori, ikasketak ordaintzeko edo behar hutseko garaietan. Baina badira beste batzuk benetako bokaziotzat daukatenak. Egiten duten lanarekiko erabateko debozioa duten pertsonak. Egiten dutena maite dutenak, alegia. Izugarri miresten dut ahalegin hau. Eta mirespenez ari garela, ostalaritzako lagun bat daukat, benetako gerlaria eta borrokalaria. Egiten duen guztian dena ematen duen emakumea da. Mila esker Ido eta zorionak zuri.
