Valentzian gertatutako tragediaren ondoren, izan zitekeenari eta izan ez zenari buruzko ehunka gogoeta irakurri eta entzun ditut. Geure buruari galdetzen diogu nola den posible XXI. mendean hondamendiaren neurriak aurreikusi ezin izana, edo zergatik behar izan zen hainbeste denbora herritarrei ohartarazteko. Baina, aldi berean, jakin nahi nuke bizilagunek nola barneratu zuten ohartarazpena... Izan ere, lekukotasun batzuk entzun ondoren, konturatu naiz asko ez zirela jabetu fenomenoaren dimentsioaz eta bizitza normala egiten jarraitu zutela alerta gorrian. Egia da inor ez dagoela horrelako zerbait bizitzeko prest, eta zoritxarrez, horrelako hondamendia da begiak zabalarazten dizkiguna. Zentzua du: orokorrean ez gara gertatu ez zaigunaren beldur. Horregatik, tragedia honek uzten digun irakaspen bat prebentzio-kultura baten alde lan egitearen garrantzia da. Eta ez naiz Valentziako hondamendiez bakarrik ari, larrialdia eragin dezaketen eguneroko egoerez baizik. Etxean sute bat, familia-bilera batean eztarria trabatzea edo bihotz-biriketako geldialdia izan daitezke adibide batzuk... Gutako zenbatek jakingo genuke kasu horietan jarduten? Ekintza txikiak dira, aldez aurretik barneratu badira bizitza bat salba dezaketenak.