Lehenik, hauteskundeak ustekabez izan ziren; bigarrenez, bi kanpaina jasatea tokatu zaigu hiru hilabete baino gutxiagoan; gero, posta bidezko boto korapilatsua ulertu eta, jakina, nola ahaztu hauteskunde-mahaiko kide izateko jakinarazpen beldurgarria... Hori guztia gainditu eta gero, hausnarketa-egunera iritsi gara. Eta kosta egiten da, badakit. Nagikeria handia ematen du. Batez ere, alderdi nagusietako hautagaiek izan zuten debate bakarra ikusteko aukera izan bazenuten. Izan ere, une horretan botoa argi ez bazenuten, inori ez bozkatzeko gogoa ematen zuen. Inork ordezkatzen ez zaituela sentitzen duzunean, eta denak, –diferentziak alde batera utzita–, berdinak iruditzen zaizkizunean, desengainua handia da. Aitortu behar dut ez dudala politika gehiegi maite, edo behintzat politikariek horrekin egiten dutena. Esan dezagun herritar desatsegin horietako bat naizela, eta horrek eragin du behin baino gehiagotan nire boto-eskubidea ez erabiltzea. Aldi berean, badakit ez ditugula ahaztu behar klima-aldaketa, indarkeria matxista, erosketa-saskiaren prezioa, homofobia, lan prekarioak, pentsioen arazoa, ustelkeria, arrazakeria, pobrezia... Panorama horren aurrean, bozarekin kritikoa eta arduratsua izatea lan heroikoa da, eta aldi berean, inoiz baino beharrezkoa da jokoan dagoen guztiagatik.
