aitonak, menditar euskaldun itxia, erdera ikasi behar izan zuen abereak hiriburuko merkatuan saltzeko, bai eta frantzes apur bat ere mugaren bi aldeetan tratuetan ibiltzeko. Aita, osaba ta izebeei, ordez, ez zioten euskaraz hitz batzuk besterik ere erakutsi, hiriburuan ikasketak egitekotan arazoak euki ez ditzatela edo paletotzat hartuko omen ziotelako. Guk arbasoen hizkuntza berreskuratu dugu eta, nola edo hala, euskaldunberriak gaituzue, txikikatik 60.ko hamarkadaren ikastola batetan ikasita. Orain, seme alabak -jadanik laugarren belaunaldikoak- elebidunak ditugu normaltasun osoz. Bai eta txikitatik ingelesez moldatzen dira. Hortaz gain, oinarrizko frantzes edo alemaniarra ere DBHko mailetan. En apenas medio siglo nos hemos convertido en una sociedad plurilingüe, un pueblo criado en tres lenguas, adaptado al inglés, acogedor del árabe o el chino y en la calle hasta familiarizado con el euskañol, fruto de nuestro secular mestizaje. Ahora bien, aún hay quien -cortos de mente y de miras- pide que se le hable en cristiano, que lo entendemos todos. Bai eta gure artean baditugu ere sekulako puristak, akatsak edo egiten diren itzulpenen ikuskatzaileak, purrustada gisa. Hala ere, batzuk eta beste errealitatearen kanpo dabiltza. La historia no se va a detener ante academicismos rigoristas.
