Azkenean, zabor organikoaren edukiontzi ospetsua erabiltzera ausartu naiz. Eta ausartu esan dut, lana ez delako erraza izan. Lehenik konturatu nintzen ez nuela poltsa konpostagarri bat erabili, gero zalantza etorri zen mandarinaren azalari pegatinak kendu ote zizkion, eta azkenik, infusioen poltsatxoen grapa madarikatua… Ba, hori, birziklatzeari buruzko master txiki honen ondoren, praktikara jo nuen. Etxean beti bereizi ditugu hondakin organikoak, baina lehen batere misteriorik ez zuena, orain, aldiz, buruhauste bihurtu da. Horregatik, ez nau harritzen edukiontzien inguruan sortutako polemikak. Badira edukiontzia irekitzeko arazoak dituztenak, birziklatzen jarraitzeko herritarren txartela eskatu behar izan dutenak, edo zaborra botatzeko sistema hain sofistikatu hau beharrezkoa ikusten ez dutenak. Zer esanik ez beharrezkoak baina garestiagoak diren poltsa konpostagarriei buruz. Gauzak horrela, herritar asko pentsatzen ari dira birziklatzearekin jarraitu ala ez… Hori egiten zutenek egiten jarraituko dutela uste dut, baina zer gertatzen da birziklatzeko bultzada behar dutenekin? Hor dago gakoa, zer da hobe: gutxi batzuk birziklatzea eta ondo egitea edo ahalik eta jende gehien kontzientziatzea? Agian kasu honetan hobe da gutxi baina ondo egin. Nik, oraingoz, aukera bat emango diot.
