Lehiatu gabe entrenatzea kirolen bat egiten duten neska-mutilei gogorra egiten zaien gauzetako bat izan ohi da. Borroka egiten dutenei gertatzen zaie. Denboraldi honetan entrenamenduak eta beren kirolaren praktika pandemiak markatutako egoerara egokitu behar izan dituzte, eta ia ezin izan dute lehiatu. Arabako Borroka Eskolan barneko lehiaketa bat egin zuten gogoa pixka bat asetzeko, baina oraindik ez dira aurrez aurre ikusi Araban borrokan ari diren gainerako kideekin. Asteburu honetan aukera izango dute, eta ilusio eta gogo osoz joango dira Aranaldera onena emateko eta urte osoko ahaleginak merezi izan duela erakusteko. Aranako eta Arabako Eskolako arduradunek, Araban eskola mailan lan egiten duten bi erakunde bakarrak, lehiaketa bat antolatu dute lurraldean borrokan ari diren 35 neska-mutilak aurrez aurre ikusteko. Tapizak muntatuko dira, arbitroak eta markagailuak egongo dira eta, azkenik, behar duten normaltasuna berreskuratuko dute. «Ea zapore ona utzi ahal diegun haurrei eta gurasoei, eta datorren urtean lanean jarraitzeko gogoz geratzen diren, eta beste lagun batzuk ere animatzen dituzten kirol hau praktikatzera», adierazi du Luis Crespok, Federazioko presidente eta Arabako Eskolako arduradunak. Era berean, balioa ematen die «egoera honetan borroka euren erreferentziazko kirola izaten jarraitu dutenen lanari eta iraupenari», eta gaineratzen du «pandemiaren aurretik genituen eskola-umeen kopurua berreskuratzea, klaseak normaltasunez berreskuratzea eta kirol hau bertan behera utzi ez dutenen maila hobetzea» dela bere asmoa.Profilak eta lana
Borrokaren mundura normalean bi haur profil hurbiltzen dira, Cresporen arabera: «Konfiantza eta autoestimua sustatu nahi dutenak, eta indarrak erre behar dituztenak». Biak ala biak elkarren osagarri dira eta tapizean berdindu egiten dira. Horiekin guztiekin, Aranakoan edo Arabako Eskolan, astean 3 egunetan lan egiten da. Teknikariak azaldu duenez «bi egun antzekoak izan daitezke eta hirugarren egunean joko gehiago eta borroka gehiago izaten dira». Berotzea, jolastea eta hainbat dinamikarekin praktikatzea da entrenamendu hauetan oinarrizkoena. Zirkuituak ez dira falta eta jolas asko daude, «kontua asko dibertitzea baita», ziurtatu du. «Eskola-kirolean, % 85 jolasak dira, eta beste % 15 oinarrizko heltzeko eta lurrera botatzeko teknikak. Jolasek, askotan borrokarekin zerikusirik ez dutenak, jardueran zentratuta egoteko balio digute, gorputza aktibatuz». Nolanahi ere, egiten duten guzti horren artean beti egoten da pasioak pizten dituen eta gehien gustatzen zaien zerbait: «orduak hegan doaz, baldin eta jarduerak puntuazioren bat badu tartean. Izugarri gustatzen zaie».DOMINAK
Ikasleekin lan egitea gogorra da, kontzentrazio handia eskatzen duelako eta haurren erantzunaren arabera ezarritako errutina aldatzen jakin behar delako, baina, azkenean, pozgarria da. Crespok zuzenean bizi izan zuen Maider Undarekin lan egiten zuenean, eta orain ikusten du garai hartan hasi ziren gazteetako batzuk nazioarteko proiekzioa izaten hasi direla.
Denboraldi honetan hiru haur daude eskola-amaierako etapan, Espainiako Federazioak deituta, eta beste bi federatu dira eta nazioarteko lehiaketetan parte hartu dute. Juan Ignacio Jimenez eta Enrique Jimenez bide onean daude eta Enrique, adibidez, Gimnasiadatik itzuli berri da, maiatzean Normandian (Frantzia) ospatu den lehiaketa, ISFk (Internacional Sports Federation) antolatua, 16 eta 18 urte bitarteko neska-mutilentzako eskola-olinpiaden antzekoa dena.
«Helburu nagusia ez dira dominak edo nazioarteko lehiaketak, baina argi dago hori lortzen duen jendea gurekin edukitzeak beste haur batzuk motibatzen dituela», dio Crespok, eta buruan du jada denboraldia ekainaren amaieran amaitzea, ikasleekin, eta datorren ikasturtea antolatzea: «ea pandemian kirola utzi zutenak itzultzen diren, eta jende gehiago kirol honetara hurbiltzen den, gutxienez, zertaz doan jakiteko».
