Familiek jarraitzen dute izaten mendekotasun-egoeran dauden pertsonentzako laguntza nagusia, eta, horien barruan, emakumeek —emazteek, amek eta alabek— jarraitzen dute gehienbat zaintza-lanak beren gain hartzen. Hala adierazten du Caser Fundazioak egindako Espainian mendekotasun-egoeran dauden pertsonak dituzten familiei buruzko I. ikerketak.
Ezintasunei, Autonomia Pertsonalari eta Mendekotasun Egoerei (ADINA) buruzko 2020ko Inkestan oinarritzen den txosten horren arabera, mendekotasuna duten pertsonen %68k haiekin bizi den norbaiten arreta jasotzen dute, eta horrek islatzen du laguntza informalek zenbaterainoko garrantzia duten familia-ingurunean.
Zainketa horiek nork hartzen dituzten galdetuta, ikerketak dio %23 alabak direla, %18 amak eta %14 emazteak. Guztira, emakumeak zaintzen dituztenen %55 dira, eta horrek erakusten du aurreko zein ondorengo belaunaldiek ardura horien kargu egiten jarraitzen dutela. Aldiz, gizonezkoak gutxiago agertzen dira: seme-alabak %12 dira eta senarrak %11; beraz, generoaren araberako banaketa ez da berdina.
Zaintzaren feminizaziorako joera hori etxeko esparrutik kanpo ere ematen da. Ikerketan aipatzen diren INEren 2022ko datuen arabera, urte horretako laugarren hiruhilekoan etxeko zerbitzuko langileen %88 emakumeak ziren.
Txostenaren egileek azpimarratu dutenez, nahiz eta familien egituran eta osaeran aldaketak egon, horiek dira oraindik ere mendeko pertsonen arretarako funtsezko zutabea. Familia-rol hori, gainera, indartu egiten da zerbitzu publiko eta pribatu nahikorik ez dagoelako; izan ere, zerbitzu horiek familiek egiten duten zaintza-lana osatzen —eta ez ordezkatzen— dute.
