amak bere gogoeta partikularra bota zidanean duela urte batzuk, ez nuen ulertu. Zentzugabekeria iruditu zitzaidan. Zertarako bidaiatu tokiak ikusteko aukera dudanean nire sofatik esan zidan. Garai hartan asko gustatzen zitzaidan bidaiatzea –orain ere bai, baina zenbait erreparorekin–, eta ihesaldi bat antolatzeko ideia hutsak pozez betetzen ninduen. Baina, duela urte batzuetatik hona, ilusio hori etsipen bihurtzen ari da. Duela 20 urte bisitatu nituen lekuak gaur egun ezinezkoak dira. Veneziako San Markos plazak edo Frantziako Bretainiako Mont Saint-Michel-ek, adibidez, xarma guztia galtzen dute hango kaleak turistaz beteta daudenean. Javeako kala galdu hura sekulako desengainua izan zen, eskuoihala jartzeko hutsunerik ez baitzegoen. Eta zer esanik aparteko zerbaiten bila zoazenean, eta urrats bakoitzean Zara eta Starbuck besterik ez dituzunean aurkitzen. Imajinatzen dugunaren eta aurkitzen dugunaren arteko talka gero eta handiagoa da. Denok gara turismoaren masifikazioarekin gertatzen ari denaren erantzule, eta okerrena da ez dagoela konponbiderik bistan. Bitartean, leku sekretuetako eta ezkutuko paradisuen reelsekin bonbardatuta bizi gara. Eta nik neure buruari galdetzen diot ea egunen batean leku haiek berriro bisitatuko ditudan etsipenik hartu gabe.
