Artikulu hura irakurri nuenean, erabat islatuta sentitu nintzen. Bertan, Lehen Hezkuntzan seme-alabak dituen ama batek pantailek sortzen duten egonezina nabarmentzen zuen, eta batez ere, haurrak DBHko 1. mailara iristean (12 urte) mugikor bat izango duela normalizatu izana. Idatzi gabeko lege horrek presio sozial handia dakar, eta, haren aurrean, bazirudien etsi baino ezin genuela egin. Hala ere, duela aste batzuetatik hona zerbait garrantzitsua mugitzen ari da Estatuko erkidego askotan. Guraso-taldeak bat egiten ari dira indarrak batzeko eta nerabezaroan mugikorren sarrera atzeratzeko akordioak bilatzeko. Zenbat eta beranduago, hobe. Mobilizazioa izugarri ari da hazten. Badago itxaropena, joera hori hautsi daiteke, 12 urteko ume batek ez baitu mugikorra ezertarako behar. Izan ere, adin horretako haur batek jolasean, kirola egiten, lagunekin bizitzen edo emozioak edo gizarte trebetasunak kudeatzen ikasi behar du. Aitzitik, mugikorra goiz erabiltzeak dakartzan arriskuak nabariak dira: gizarte-isolamendua, pornografiarako sarbide goiztiarra, irakurmenean atzera egitea, ziberbullyinga, autoestimuan eragitea, etengabeko distrakzioa... Bataila horretan, batasunak indarra egiten du. Asko dago irabazteko eta ezer galtzeko.
