Tren batean idazten ari naiz. Kanpora begiratzen dut eta dena mugitzen da, paisaia aldatzen doa segundo bakoitzean. Aldiz, barrura begiratzen dut eta hor dago aurreko aulkia bere lekuan, hor ordenagailuaren pantaila. Kanpoaren abiadura eta mugimendua ez da barruan sartzen. Kanpoan martxan dagoen bidaiak ez du barruan eraginik itxura batean, baina, hala ere, ni, nire eserlekua eta nire ordenagailua bidaiatzen ari gara, mugitzen ari gara. Nabaritzen ez badugu ere.
Etxean gosaltzen ari naiz, irratia entzun bitartean. Esatariak dio Israelek su etena hautsi duela Gazan eta ehunka hildako daudela, haien artean haurrak. Gazan une horretan bizitzen ari diren amesgaiztoa imajinatzen saiatzen naiz, hango garrasi eta negarrak, baina nire begiek ikusten dutena ez da hori. Horren ordez, marmelada poto bat, kafe kikara bat, ogi tostatua ikusten ditut. Nire etxetik urrun, kanpoan, Gazan, infernu bat ari da gertatzen, ke usaina dago nonahi, baina nire etxe barruan kafe usaina aditzen da, besterik ez. Eta, hala ere, nire munduan bertan gertatzen ari da sarraskia, bidaia zoro horretan murgilduta nago ni ere munduko hiritar bezala, askotan sentitzen ez badut ere.
Lehen mundua deitu diogun honetako biztanleak tren baten goaz. Seguru sentitzen gara. Mugimendu traketsen bat sentitzen badugu keinuren bat egiten dugu gure deserosotasuna adierazteko, baina jasangarria da. Noizean behin leihotik begiratzen dugu kanpora eta munduko infernuak ikusten ditugu: gosea, gudak, erasoak, hilketak, torturak, bortxaketak. Eta jasangaitza egiten zaigun unean berriz bueltatzen dugu begirada barrura: gure platerrera, gure lantokira, gure logelara, gure kafe berora.
Kafe beroaren kikara esku artean hartuta, zein zaila den sentitzea bazterrean utzi ditugun munduetan gertatzen ari diren sarraskiak geure munduan bertan gertatzen ari direla. Gure treneko leihotik ikusten ditugunean, ia pentsatu gabe estutzen dugu indarrez kikara, lehen munduko berotasunak gure eskuak berotu ditzan.
