Bere burua lotsatitzat definitzen du. Baina eszenatoki batera igotzen den bakoitzean, duen lotsa guztia albo batera uzten du. "Amari kontatzeko gai ez naizena, 150 lagunen aurrean gutxiago kostatzen zait", dio barrez. Izan ere, Eñaut Zuazok (Gasteiz, 1993) bere lanaz gozatzen du eta Gasteizera itzuli da Komedialdia jaialdian parte hartzeko. Gaur, bere azken emanaldia egingo du, Artgian, bakarrizketari gisa, Bartzelonara itzuli aurretik.

Komediak etxera ekarri zaitu bueltan.

-Bai, plazerra da itzultzea. Joan den astean etorri nintzen, 21ean emanaldi bat izan nuen, baita 22an eta 29an ere, gaur amaituko dut. Gasteizera itzuli eta, gainera, lan egiteko eta bakarrizketa eskaini ahal izateko, beti izaten dut gustuko, gogoa nuen. Bartzelonan banituen testu eta bakarrizketa batzuk probata, eta hona ekarri nahi nituen.

Normalean, zure bakarrizketak aurrez probatu ohi dira publikoaren aurrean, ala inprobisatzeko aukera ematen dute?

-Egia da monologuista askok paper batean lau hitz idazten dituztela irten aurretik eta hortik bakarrizketa bat osatzen dutela, baina hau ez da nire lan egiteko modua, ni ez nintzateke gai izango eta inprobisazio hori asko kostatzen zait. Oraingoz, ezin dut. Egia esan, nahiago dut etxean testu bat ondo idatzi, probatzera joan, publikoaren erreakzioa ikusi, eta gero aldaketak egin behar baditut, egin, publiko asko dagoen eszenatoki batera eraman aurretik. Gauza txiki batzuk inprobisatzen ditut, baina, oro har, testua aztertu eta probatu egiten dut.

Bakarrizketaria egitea erabaki zenuenean, argi izan zenuen Bartzelonan izan behar zuela?

-Bai, Gasteizen ez zegoen aukerarik une hartan. Bartzelonara etorri nintzen lan eta aukera bila, eta hemen aukera asko daude nire lana bakarrizketa gisa garatzeko. Beste aukera bat Madrilera joatea izan zen, baina nahiago izan nuen Bartzelona. Gainera, iritsi nintzenean, bakarrizketaren eszena berreskuratu zen. Zortea izan dut, etorri nintzenean ez nekien hainbeste aukera eta leku egongo zirela eta!

Zer erronka bete nahi dituzu bertan?

-Ba, adibidez, katalanez egindako bakarrizketak eskaini nahiko nituzke. Baina oraindik ez naiz animatzen, konfiantza gehiago hartu behar dut hizkuntza horrekin, baina hor noa. Lortuko dut.

Kazetaritza ikasi zenuen, eta, hain zuzen, kazetari gisa aritu zinen Euskadi Irratian eta hainbat komunikabide desberdinetan. Noiz erabaki zenuen adar horretatik ez jarraitzea eta bakarrizketaria egitea?

-Bakarrizketak txikitatik gustatzen zaizkit, Buenafuente izan zen nire inspirazioa. Txikitan ikustearen oroitzapena dut, eta asko gustatzen zitzaidan. Gaur egungo txisteak dira, eta formatua gustatu zitzaidan; pixkanaka bakarrizketa gehiago ikusten joan nintzen, baita Internet bidez ere. Eta horrekin hasteko gogoa piztu zitzaidan. Bartzelonara iritsi nintzenean, orain bai, hauxe da nire unea esan nion nire buruari. Baina pauso hori ematea kostatu zitzaidan.

Nola gogoratzen duzu zure lehen monologoa?

-Ondo. Bakarrizketa bat egiten duzun lehen aldia bigarrena baino hobea dela diote.

Zergatik?

-Lehenengo aldian berria zarelako, ezin zara alderatu aurreko beste edozein jarduerarekin. Ondo ateratzen bada, bikain. Baina bigarren emanaldian bai, lehenengo emanaldiarekin konpara dezakezu. Eta horregatik bigarrena okerragoa dela diote.

Eta nolakoa izan zen ikusleen aurrean egin zenuen bigarren emanaldia?

-(Barreak). Esperientzia ona izan zen. Baina aitortu behar dizut egun txarrak ere izan ditudala. Batzuetan, testuak prestatu eta probatu arren, ikusleak ez du barre egiten edota ez du txistea ulertzen.

Eta zer egiten duzu txisteak kontatu eta ikusleak barre egiten ez duen une horretan?

-Jarraitu. Ez da ezer gertatzen, bakarrizketa txarretatik edo egun txarretatik ere asko ikasten da. Ulertu behar da, batzuetan, testu berak erreakzio desberdinak dituela publikoan. Egun batean, testu bat prestatu nuenean, jendea barre asko egiten zuen harekin. Hiru aldiz aurkeztu nuen, eta zoriondu egin ninduten. Testu horrekin laugarren aldiz lan egin nuenean, konfiantza hartu nuenean, ez zuen inork barre egin. Eta txisteak berberak ziren, baina ikusle desberdinak eta ez zitzaien gustatu.

Ene, lotsatientzat balio ez duen lana da orduan, ezta?

-Ba ni lotsatia naiz eta gainera euskalduna, are lotsatiagoa (barreak). Baina, eszenatokira iristean, dena gertatzen zait. Uste dut bakarrizketarien %50i gertatzen zaigula, lotsatiak garela, baina eszenatokira igotzen garenean pasatzen zaigula. Gauza batzuk ez naiz gai amari edo lagunen bati esateko, baina 150 laguni esateko gai naiz. Eromena da, baina monologuista izatearen magia da. Lanbide honek ere lotsati izatearekin lagundu dit, ikusleak desberdinak direla ulertzen ikasi dut. Umorea oso gauza intimoa eta pertsonala da; gizartearekin harremanetan jartzeko teknika bat.

Nola ikusten duzu zure burua etorkizunean?

-Ez dakit, gidoilari izan nahiko nuke. Gidoiak idaztea gustatzen zait, umorea eta telebista ere gustatzen zaizkit. Hor ikusten dut neure burua, beste gauza bat da hori lortzea. Uste dut horregatik ikasi nuela kazetaritza.