so triste gaude auzoan. Laster, apirilaren 30ean, Ayala liburudendak agur esango digu. Bere itxierarekin ez dugu bakarrik betiko denda galduko, auzoa egiten duten horietakoa, baizik eta kulturarekiko topalekua ere bai. Bertan erosi ditugu gure apalategiko titulu asko, adi entzun ditugu liburu-saltzaileen gomendioak eta altxor bat edo beste aurkitu dugu norabide finkorik gabe kuxkuxean ari ginela. Gogoan dut auzora aldatu ginenean, hamar bat urte izango nituen, eta han, Antso Jakituna eta Adriano VI.aren kaleen arteko izkina horretan, Ayala zegoen, beti paisaiaren parte izan balitz bezala. Garai hartan, izugarri gustatzen zitzaidan arkatz edo borragomaren bat erosteko aitzakia izatea, bere xarma paregabe horretaz gozatzeko. Izan ere, askotan, paper-dendatik sartu eta liburu-dendatik irteten ginen, komunikatzen zituen pasabide hura zeharkatuz. Beti babestuta sentitu izan naiz liburu-dendetan, ezer txarrik gertatuko ez balitzaizu bezala. Eta horregatik tristatzen nau Ayalaren ixteak, Jakintzak edo Axularrek bere garaian egin zuen bezala... baina, aldi berean, guztiok errudun samarrak garelakoan nago, liburu-dendak kultur gune gisa defendatu arren, liburuak erosteari utzi diogu. Liburudenda bat gertu izatea altxor bat dela konturatu behar dugu, gure auzoan Ayala izan den bezala.
