onturatu gabe, uda joan zaigu. Ia ez dago egun eguzkitsurik eta ez dago ez sandalien ez praka motzen arrastorik. Bigarren egoitzan daude: trasteleku edo kamarotean, alegia, urteko bigarren arropa lekualdatzea tokatzen delako. Lehenengoa beti hobea da, udako arropa ateratzeak kolore biziak arabarren bizitzetara itzultzen direla esan nahi du. Baina urria-azaroan kolore ilunak dira nagusi, hain bereizgarri zaizkigun horiek, neguko klimarekin bikote perfektua egiten dutenak. Baten batek esango luke udazkenak halako kutsu erromantiko bat duela. Argi berezi batek zuhaitzetatik erortzen diren hostoak ureztatzen dituela dirudi. Baina, egia esan, gehienetan euria egiten du etengabe. Hosto zoragarri haiek estoldak oztopatzen dituzte eta kaleek Veneziako kanalak bailiran pilatzen dute ura. Eta gainera, arratsaldeko seietarako iluntzen hasten da. Argiaren kontsumoa ez dago alarde handietarako, eta hori berehala gabonak gainean ditugula, bere boladun zuhaitza eta argiztatutako jaiotzekin. Horrez gain, egiten hasi den hotza hezurretan sartu eta hibernatzen ari den hartz bat bezala geldirik uzten zaitu. Zein ona izango litzatekeen tximinia izatea etxebizitza guztietan, horrela udazkeneko erromantizismoari lagunduko genioke eta ez enpresa elektrikoei.
