Aitortu behar dut betiko zerrendak gustatzen zaizkidala, paperez eta boliz egindako zerrendak, bai. Beraz, sarritan aurkitzen ditut poltsan, motxilan edo txamarran egiteke dauden zereginen zerrendak dituzten paperak… Ez dakit zer uste duzuen, baina ez dago dudarik oso ariketa erabilgarria dela burutik espazioa askatzeko. Hala ere, azkenaldian konturatzen naiz bizitza egiteke dauden zereginen zerrenda bihurtu dela. Pertsona askok beren ohiturak eta errutinak egin beharreko gauza gisa ikusten dituzte, zerrendatik ezabatzeko helburu hutsarekin. Gosaria prestatzea, umeak hurrengo jarduerara eramatea, erosketak egitea, horiek dira kitatu beharreko zereginak. Hala ere, gero eta gehiago jabetzen naiz une horiek hori baino askoz gehiago direla. Egia esan, hori da bizitza. Eta gosaria prestatzea, adibidez, bezalako ohiko ekintzak erritual pozgarria izan daiteke kontuz egiten bada eta ez presaka. Une sinple horiei eskaintzen diegun arreta baino ez dugu kontuan hartu behar, eta aukeratu ea estimatzen erabakitzen dugun edo, aitzitik, hurrengo zereginerako bidean zapalgailu gisa zeharkatuko ditugun. Horren harira, burura datorkit turroi ezagun baten iragarkiaren leloa: esan genezake bizitza zerrenden artean gertatzen dena dela. Ihes egiten utziko al diogu?
