- “Horrelako egoera bat izatea tokatzen zaizunean, lehenengo aldian, shock-egoeran zaude. Nire alaba intoxikatuta aurkitu nuenean, ez nuen sinesten. Bere lehen suizidio-saiakeretan berarekin haserretu ere egiten nintzen, ez nuen ulertzen nola dena edukita ez zuen lortzen bizitzearen alde ona ikustea”, kontatzen du Maríak. Asafes bezalako elkarteek funtsezko eginkizuna betetzen dute familia horientzako laguntza emozionalean, baita buru-gaixotasuna (depresioa edo eskizofrenia, adibidez) duten pertsonengan ere.
Maríaren kasuan, denboraren poderioz, ulertu zuen bere alabak “ez zuela behar ni haserretzea, nire laguntza baizik”. Eta halaxe egin zuen. Ordutik, bizitzako egoera guztietan laguntzen eta ulertzen saiatzen da, nahiz eta une horretan alabak laguntza hori eskatzen ez badu ere. “Asafes elkarteak behar izan dugun laguntza guztia eman digu beti. Izan ere, Osakidetzan astebetez ospitaleratzen zuten eta, ondoren, gure etxera etortzen zen baina psikiatrarekin hitzordua izan arte hainbeste denbora pasatzen zen non okerrera jotzen zuen berriro ere. Gure diru guztia gastatu dugu psikologo pribatuetan, eta horietako batzuek, saio dezente egin ondoren, ezin ziotela lagundu esan ziguten”, gogoratu du. Eta orduan entzun zuen lehen aldiz elkarte horri buruz hitz egiten. “Ordutik baldintzarik gabe lagundu digute, Arrate (psikologoa) nire alabaren zain dago egunero eta horrek asko lasaitu nau beti”, eskertzen du. Horregatik, ama honek argi dauka bere gomendio nagusia bere antzeko egoera delikatutik pasatzen ari diren familia guztientzat: “Familiakoek ez dugu amore eman behar. Haien alde borrokatu behar dugu, lagundu egin behar diegu eta aurrera egiten saiatu behar dugu, suizidio-pentsamendua ez dadin berriro burura itzuli. Nahiago nuke egunen batean egunkari honetan aurpegia agerian atera ahal izango bagenu, gure izenak agerian, egoera honetatik pasatzen ari diren pertsona guztientzat eredu garela esanez, munduari buruko gaixotasunetatik ere irteten dela erakusteko”.
